Kinoteka (filmy, seriale, video)

Zaskakująca i pełna gwiazd komedia o absurdach naszej rzeczywistości i tematach, których w polskim kinie jeszcze nie było. Dwa zwalczające się środowiska, dwa przeciwstawne pomysły na życie, a w tym wszystkim ona i on... I miłosne uczucie wystawione na największą próbę. Za dobrą zabawę i konkretną dawkę humoru ręczą bezbłędni aktorzy: Borys Szyc i Maciej Musiałowski, w rolach radykalnie niezdarnych narodowców-pechowców, oraz Piotr Cyrwus, Cezary Pazura i debiutująca na dużym ekranie Magdalena Maścianica. Przygotujcie się na pełen luz, salwy śmiechu, wartką akcję i kompletny brak cenzury.

Gdyby nie kontuzja, Staszek (Maciej Musiałowski) byłby dziś gwiazdą Ekstraklasy. Gdyby nie złamane serce, Pola (Magdalena Maścianica) nadal mieszkałaby w Warszawie. Gdyby nie przypadek, prawdopodobnie nigdy by się nie spotkali. I nie doszłoby do wydarzeń, o których będzie mówił cały kraj. Ale co się stało, to się nie odstanie i tak oto zaczyna się prawdziwa jazda bez trzymanki. Bo on to miejscowy zadymiarz i narodowiec z grupy Romana (Borys Szyc). Ona zaś – aktywistka i uosobienie wszystkiego z czym Staszek i jego radykalni kumple poprzysięgli walczyć. Czy ich miłość ma jakikolwiek szanse i sens? Trudno powiedzieć, jeszcze trudniej przewiedzieć, lecz to co zaczęła strzała amora, skończy się prawdziwą lawiną komicznych zajść, w których udział wezmą media, politycy, zagraniczni goście, jeden dziarski ksiądz i masa osób z totalnie różnych parafii.

Nie mam pojęcia o tym filmie, ale plakat H. R. Gigera zwraca uwagę.

Ewa mieszka i pracuje na wsi, a dwójkę swoich dzieci wychowuje sama z pomocą matki. Jej mąż, Andrzej, pracuje w Norwegii i rzadko wraca do Polski. Podczas jego nieobecności młoda kobieta nawiązuje romans z nastolatkiem. Zapłaci za to wysoką cenę…

FIlm został nominowany do Złotych Orłów dla najlepszej reżyserki, Złotych Lwów w konkursie „inne spojrzenie”, otrzymał również nagrodę im. Krzysztofa Krauzego dla najlepszej reżyserki.

Poszliśmy z KaNaKo na urodzinowy wypad do kina. Trafiliśmy na najnowszy polski film SF(ish). Układam sobie powoli w głowie wrażenia i napiszę tu więcej. Tymczasem, jeśli ktoś widział i ma coś do napisania, zapraszam.

Jest sobie takie pojęcie – chałtura. Znaczy ono mniej więcej tyle, co praca artystyczna podjęta dla zarobku, w celach jawnie merkantylnych. Niezależnie od bzdur o tym, że głód sprzyja wenie twórczej – artyści, aby żyć muszą jeść. Podobnie jak urzędniczki i stolarze. Im jednak nikt nie mówi, że lepiej wypełniają druki i heblują tralki, gdy są głodni. Szpiegom też nikt nie wypomni, że jadą na drugi koniec świata „tylko dla pieniędzy”. Przed Wami rozrywkowy tekst o tym, jak brytyjski reżyser Ken Russell, zwany enfant terrible wyspiarskiego kina nakręcił szpiegowską chałturę i pogrążył swojego producenta za pomocą filmu o zabójczych jajach i mózgu za miliard dolarów.

Jeszcze nie widziałem, ale te recenzje są przeważnie dobre i zapowiada się miażdżący dokument. Z mojej perspektywy - przede wszystkim o długofalowych efektach indoktrynacji i dla czego nie można na nią pozwalać.